Je kan dierbaren verliezen aan de dood, maar ook aan het leven. Als het leven anders loopt dan verwacht of gehoopt kan dat leiden tot verdriet dat een leven lang aanhoudt. Als je kind geboren wordt met een ernstige afwijking, als moet leven met een psychische aandoening van jezelf, je partner of je kind, als je door een ingrijpende ziekte je leven niet meer op de oude voet kan voortzetten, als je te maken krijgt met verslaving, als je je kind hebt afgestaan, als een dierbare is vermist. Er zijn nog vele andere voorbeelden van verlies dat een leven lang duurt. Deze verlieservaring worden vaak niet gezien als rouw. Het idee is dat je maar moet accepteren dat het gaat zoals het gaat. Maar er valt niets te accepteren. Deze rouw vermindert niet, lost niet op, kent geen einde. Daarom wordt dit Levend verlies genoemd.

In de begeleiding zoeken we naar een balans waarin het verdriet wordt erkend zonder de grip op het leven helemaal te verliezen. Wie leeft met een levend verlies is niet labiel of te weinig veerkrachtig. Alleen al de erkenning van deze vorm van verlies kan helpen om er mee om te gaan. Levend verlies kent geen afsluiting zoals andere vormen van rouw. Dat maakt het zo moeilijk.