Ida (niet haar echte naam) heeft COPD in ver gevorderd stadium. Met een grote zuurstofunit, met thuiszorg, met begeleiding op afstand van de gespecialiseerde wijkverpleegkundige en met toegewijde familie kan zij het thuis uithouden. De wijkverpleegkundige merkte dat Ida haar houvast aan het kwijtraken was en verwees haar naar Willem, hart voor levensvragen. Zo kwam ik met Ida in contact. Ik ontmoette haar regelmatig bij haar thuis voor een gesprek, maar sinds de coronamaatregelen mag dat niet meer. Ik bel haar nu om de week. Tijdens ons laatste gesprek, enkele dagen na Pasen, vertelt ze dat ze zich helemaal afgesloten voelt van de zorg en van haar familie. Ze ziet behalve de thuiszorg niemand meer. Ze is ook bang dat ze toch door iemand besmet zal worden en dat ze corona niet zal overleven. Ze is niet kerkelijk, maar wel gelovig. Ze put doorgaans moed en troost uit gebed en het luisteren naar mooie kerkmuziek, maar nu zit ze er helemaal doorheen. Ze voelt zich zelfs door God verlaten. Ik breng ons gesprek op het verhaal van Pasen. Hoe Jezus riep tot God: “waarom heb je mij verlaten?”. “Maar God heeft hem niet verlaten, toch?”, zegt Ida dan. “Nee, maar het kan wel zo voelen”, zeg ik. Dat het gevoel van godverlatenheid er mag zijn is op zich al troostend voor haar, maar voor Ida biedt het niet alleen troost, zij vat ook weer moed om haar eigen ritueel op te pakken en zo de verbinding met haar innerlijke krachtbron te herstellen. “Zo, ik kan er weer effe tegen.”, besluit Ida ons gesprek.