Nog meer alleen...(over samen apart in tijden van corona)

Thomas is 91, maar oogt als een vitale 80’er. Hij is opgevoed met een stevig geloof en goed terecht gekomen in het leven. Het geloof is hij gaandeweg kwijtgeraakt, maar zijn veerkracht is altijd intact gebleven. De laatste jaren vallen hem zwaar. De voortschrijdende dementie van zijn vrouw Eva vormt een aanslag waartegen hij zich dagelijks mentaal moet wapenen.

Het verloop van de ziekte van zijn lief gaat ‘volgens het boekje’, zoals hij het zelf uitdrukt. Hij moet er wat om lachen. Hij vertelt hoe ze vroeger bij hun kinderen naar de groeilijnen keken die de experts van het consultatiebureau in het dossier hadden uitgezet. Na elk bezoek werd een punt gezet en verbonden met die van de vorige keer. De ontwikkeling van hun kinderen werd teruggebracht tot een simpele lijn. Bij een van de kinderen kruiste de groeilijn de voorgedrukte streep. Paniek. Het kwam later allemaal goed. Hoe graag zou hij willen dat bij Eva niet alles volgens de voorgedrukte curves zou lopen.

Eva woont sinds een half jaar op de gesloten afdeling van het verpleeghuis. Thomas bezoekt haar een paar keer per week. Eva is in haar blijmoedige onwetendheid altijd even enthousiast als ze Thomas ziet. Hun onbevangen samenzijn verzacht zijn pijn om de kloof die tussen hen ontstaan is.

Het geheimzinnige virus zorgt voor spanning bij het personeel van het verpleeghuis. Thomas merkt hoe de protocollen en richtlijnen geen houvast meer bieden voor de zorgprofessionals. Hoe bescherm je de meest kwetsbaren tegen een onzichtbare bedreiging? Tijdens zijn laatste bezoek werd Thomas al gewaarschuwd. Hij moest niet gek opkijken als het verpleeghuis op slot zou gaan.

Nu is het dan zover. De regering heeft een nieuwe rigoureuze richtlijn afgekondigd. Geen bezoek meer voor de bewoners van verpleeghuizen. Ook de buren van Thomas in de flat trekken zich terug. Zijn zoon komt wel op bezoek. Hun intentie om anderhalve meter afstand van elkaar te houden voelt erg geforceerd, maar het lukt heel aardig. ‘Volgens het boekje’, zoals hij het sarcastisch uitdrukt.

Hij zit opgesloten in zijn mooie flat. Zijn lief is verder weg dan ooit. Opgesloten in haar kamer en in haar ziekte. Een dubbele locked-in. Hij voelt hoe zijn veerkracht knapt en hij mentaal langzaam in de afgrond zakt. Tot zijn eigen verbazing vouwen zijn handen zich in een oud gebaar van lang geleden. Het voelt geforceerd aan, maar ook als aankomen, na een lange reis.