De ander ontmoeten in beelden. We waren het al gewend met social media. Facebookplaatjes en Instagramfoto’s zweven met miljoenen door het internetheelal. Wat is de waarde van elk beeld? Wat raakt ons nog? De coronacrisis stuwt het beeldgebruik op tot grote hoogten. Internet barst bijna uit zijn voegen, want we beeldbellen wat af. Opgesloten in ons thuiskantoor schakelen wij op tijd de camera in voor de beeldmeeting. We kijken stiekem de kamers in die zich achter de sprekende hoofden blootgeven. Allen even uniek als uitwisselbaar. Marlene Dumas schildert portretten naar foto’s die zij zelf maakt of opdiept uit kranten en tijdschriften. Door de techniek die zij gebruikt passen de beelden bij elkaar en krijgen de anonieme plaatjes een sprekend echt gezicht. De waarde van het beeld wordt als het ware hersteld. Het clichébeeld wordt uit de massa weggehaald en door de aandacht en bewerking van de kunstenaar uniek. De museumzaal waar deze beelden bij elkaar geplaatst zijn barst haast uit elkaar van emotie en intensiteit. Zoombeelden zijn drie kwartier online en doven daarna uit. De beelden van Marlene Dumas blijven je bij, zoals de mensen die we echt ontmoeten.